Schrijven

Om zes uur zou ze komen eten

24 jaar, de pasta was net klaar en ik wachtte tot mijn hartsvriendin zou aanbellen. In plaats daarvan stond de politie voor de deur met het bericht dat ze onder de trein was gekomen. Haar geslaagde zelfmoordpoging zette mijn wereld op z’n kop. Ik was zo geraakt door dit verlies dat ik een jaar moest bijkomen. Ik schreef en schreef in mijn dagboek tot ik enigszins kon vatten wat er gebeurd was. Met geld van haar erfenis heb ik in 1997 het boekje ‘Om zes uur zou ze komen eten’ gemaakt. Een persoonlijk verhaal over mijn zoektocht en onze vriendschap. Het boekje heeft destijds veel aandacht gekregen in de media en is al jaren uitverkocht. Alleen via de tweedehands markt zijn er nog exemplaren te krijgen. Voor mij bleek het – nog vóór de start van mijn kunstenaarschap – mijn eerste creatie te zijn. Geweldig hoe uit kwetsbaarheid zoiets moois en krachtigs kan groeien!  

Er zijn verschillende recensies verschenen, één daarvan is ‘Een juweel van een rouwdagboek’.

Dragen

Mijn moeder heeft Alzheimer en mijn vader zorgt al 10 jaar met hart en ziel voor haar. Hoe vaak is hem al gezegd dat het niet langer meer kan zo, zo kwetsbaar met z’n tweeën thuis. Ondanks dat mijn moeder al lange tijd in het laatste stadium verkeert, piekert hij er niet over enige afstand van haar te nemen. Het is ontroerend en pijnlijk om te zien. Op een nacht droomde ik dat mijn vader – met mijn moeder in zijn armen – naar me toe kwam en zei ‘Vanaf nu ga ik haar alleen nog maar dragen’.

Ik schreef er een gedicht over en Rein Hildebrand maakte er een liedje van.